มาตรการทางกฎหมายในการคุ้มครองย่านชุมชนประวัติศาสตร์ในประเทศไทย
Files
Publisher
Issued Date
2020
Issued Date (B.E.)
2563
Available Date
Copyright Date
Resource Type
Series
Edition
Language
tha
File Type
application/pdf
No. of Pages/File Size
326 แผ่น
ISBN
ISSN
eISSN
DOI
Other identifier(s)
b212238
Identifier(s)
Access Rights
Access Status
Rights
ผลงานนี้เผยแพร่ภายใต้ สัญญาอนุญาตครีเอทีฟคอมมอนส์แบบแสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลง 4.0 (CC BY-NC-ND 4.0)
Rights Holder(s)
Physical Location
สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์. สำนักบรรณสารการพัฒนา
Bibliographic Citation
Citation
ตุลญา โรจน์ทังคำ (2020). มาตรการทางกฎหมายในการคุ้มครองย่านชุมชนประวัติศาสตร์ในประเทศไทย. Retrieved from: https://repository.nida.ac.th/handle/662723737/6848.
Title
มาตรการทางกฎหมายในการคุ้มครองย่านชุมชนประวัติศาสตร์ในประเทศไทย
Alternative Title(s)
Legal measures for protection of heritage sites in Thailand
Author(s)
Advisor(s)
Editor(s)
item.page.dc.contrubutor.advisor
Advisor's email
Contributor(s)
Contributor(s)
Abstract
ดุษฎีนิพนธ์นี้มีวัตถุประสงค์เพื่อการศึกษาและวิเคราะห์ปัญหาข้อจำกัดของกฎหมายที่
เกี่ยวข้องในการให้ความคุ้มครองย่านชุมชนประวัติศาสตร์ในประเทศไทย ตลอดจนศึกษามาตรการ
ทางกฎหมายของต่างประเทศที่ประสบผลสำเร็จในการให้ความคุ้มครองย่านชุมชนประวัติศาสตร์เพื่อ
นำมาเป็นแนวทางในการกำหนดมาตรการทางกฎหมายเฉพาะในการให้ความคุ้มครองย่านชุมชน
ประวัติศาสตร์ในประเทศไทย
ผลการศึกษาพบว่า ประเทศไทยไม่มีมาตรการทางกฎหมายเฉพาะเพื่อให้ความคุ้มครองย่าน
ชุมชนประวัติศาสตร์ กรณีจึงเป็นการแตกต่างกับต่างประเทศที่มีมาตรการทางกฎหมายเฉพาะใช้
บังคับควบคู่กับกฎหมายการผังเมือง หรือมีกฎหมายผังเมืองกำหนดให้ความคุ้มครองเป็นการเฉพาะ
และเมื่อพิจารณากฎหมายที่เกี่ยวข้องพบว่า มีขอบเขต ข้อจำกัดในการนำมาบังคับใช้เพื่อให้คุ้มครอง
ย่านชุมชนประวัติศาสตร์ ดังนี้ 1) กฎหมายการผังเมืองไม่ได้มีการประกาศกำหนดขอบเขตของพื้นที่
ย่านชุมชนประวัติศาสตร์ รวมถึงการกำหนดผังเมืองรวมเกิดปัญหาซ้อนทับ (Overlay District)
ระหว่างพื้นที่เพื่อการอนุรักษ์และพื้นที่พาณิชยกรรม 2) ปัญหาการไม่ได้กำหนดคำนิยามความเป็น
ย่านชุมชนประวัติศาสตร์เพื่อให้ได้รับความคุ้มครองตามกฎหมาย 3) ปัญหาการบังคับใช้อย่างเข้มงวด
ทำให้เกิดข้อจำกัดสิทธิของเจ้าของหรือผู้ครอบครองทรัพย์สิน 4) ปัญหาความซ้อนทับของหน่วยงานที่
รับผิดชอบ 5) ปัญหาการขาดการมีส่วนร่วมของประชาชน และ 6) ปัญหาการขาดมาตรการสร้าง
แรงจูงใจ ดังนั้น เพื่อแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นดังกล่าวนี้ผู้เขียนขอเสนอให้ประเทศไทยควรมีมาตรการทาง
ทางกฎหมายอันเป็นกฎหมายเฉพาะในระดับพระราชบัญญัติเพื่อใช้ควบคู่กับกฎหมายการผังเมือง
ดังต่อไปนี้ 1) กำหนดให้ประกาศขอบเขตของพื้นย่านชุมชนประวัติศาสตร์โดยกฎหมายการผังเมือง
ด้วยวิธีการระยะสั้นอาจกำหนดผังเมืองรวมในรูปแบบของข้อบัญญัติท้องถิ่น และในระยะยาวให้
กำหนดขอบเขตของพื้นที่ด้วยผังเมืองเฉพาะในรูปแบบของพระราชบัญญัติ
2) ให้มีการออกกฎหมายเฉพาะเพื่อให้ความคุ้มครองย่านชุมชนประวัติศาสตร์ ภายใต้กรอบ
แนวทาง ดังนี้
(1) กำหนดนิยามความเป็นย่านชุมชนประวัติศาสตร์โดยให้มีลักษณะครอบคลุมตัว
อาคารสิ่งปลูกสร้างและพื้นที่แวดล้อมที่ประกอบขึ้นเป็นย่านชุมชนทั้งหมดนั้น
(2) กำหนดให้มีการจัดแบ่งประเภทของย่านชุมชนประวัติศาสตร์ โดยยึดตัวอาคารหรือ
กลุ่มอาคารเป็นหลักในการพิจารณาเพื่อจำแนก
(3) กำหนดการให้ความคุ้มครองในลักษณะเชิงเข้มงวดแต่ให้มีความยืดหยุ่นไปในตัว
โดยการกำหนดให้เจ้าของหรือผู้ครอบครอง รวมถึงประชาชนเข้ามามีส่วนร่วมกับหน่วยงานภาครัฐ
โดยเปิดโอกาสให้เจ้าของหรือผู้ครอบครองทรัพย์สิน รวมถึงประชาชนมีส่วนร่วมในขั้นตอน
กระบวนการประกาศและขึ้นทะเบียนร่วมกับหน่วยงานท้องถิ่นและนำเสนอเรื่องต่อรัฐมนตรีว่าการ
กระทรวงวัฒนธรรมเพื่อพิจารณาประกาศและขึ้นทะเบียนตามกฎหมาย
(3.1) กรณีการรื้อถอน ซ่อมแซมหรือทำประการใด ๆ อันเป็นการทำลายตัว
อาคารหรือพื้นที่ของความเป็นย่านชุมชนนั้น หากเป็นกรณีเร่งด่วน ควรเปิดช่องทางให้ประชาชนเข้ามี
ส่วนร่วมในการรื้อถอน ซ่อมแซม ฯลฯ และควรกำหนดกรอบระยะเวลาไว้อย่างชัดเจน
(3.2) หน่วยงานที่รับผิดชอบ กำหนดให้กระทรวงวัฒนธรรมเป็นหน่วยงานหลักใน
การทำหน้าที่ในการบริหารจัดการเกี่ยวกับการให้ความคุ้มครองโดยมีคณะกรรมการอนุรักษ์ย่านชุมชน
ประวัติศาสตร์ทำหน้าที่ให้คำแนะนำ คำปรึกษาและให้ความเห็นชอบในการบริหารจัดการย่านชุมชน
ประวัติศาสตร์และในส่วนท้องถิ่นกำหนดให้เป็นหน้าที่ขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นร่วมกับ
คณะกรรมการชุมชนทำหน้าที่ในการกลั่นกรอง พิจารณาความเป็นย่านชุมชนประวัติศาสตร์ในระดับ
ท้องถิ่นก่อนนำเสนอเรื่องสู่การพิจารณาของหน่วยงานกลางเพื่อให้รัฐมนตรีว่าการกระทรวงวัฒนธรรม
อนุมัติการขึ้นทะเบียนเพื่อให้ความคุ้มครอง
(4) การมีส่วนร่วม ควรเปิดโอกาสให้ประชาชนเข้ามามีส่วนร่วมอย่างแท้จริงในทุก
กระบวนการทุกขั้นตอนของการกำหนดความเป็นย่านชุมชนประวัติศาสตร์ ตลอดจนกระบวนการให้
ความคุ้มครองร่วมกับหน่วยงานท้องถิ่นและหน่วยงานภาครัฐ
(5) ควรกำหนดมาตรการสร้างแรงจูงใจในรูปแบบของมาตรการทางเงิน มาตรการทาง
ภาษี และมาตรการทางสังคมในการยกย่องให้รางวัลเป็นชุมชนต้นแบบ เป็นต้น
This dissertation aimed to study and analyze problems and limitations of existing laws related to the protection of heritage sites in Thailand and to study foreign legal measures for the successful protection of heritage sites. The importance of this dissertation was compilation of guidelines for further establishment of specific legal measures for the heritage sites protection in Thailand. The results of the study revealed that Thailand does not have any specific legal measures for the heritage sites protection. Analyzing existing relevant laws, it was found that they have limitations in the enforcement of the heritage sites protection. In contrast, foreign countries have such specific legal measures used in conjunction with town planning laws, or town planning laws completely provide the protection. Problems and limitations of the existing laws related to the protection of heritage sites in Thailand could be concluded as follows: 1) The existing town planning laws do not have specifications of heritage sites. However, some specifications result in overlay districts between conservation areas and commercial areas. 2) There are no definitions of heritage sites for legal protection. 3) Strict enforcement of protection imposes restrictions on the rights of owners or occupants of properties. 4) There are some problems concerning main units of responsibility. 5)There is lack of public participation. 6) There are no incentive measures. Therefore, in order to resolve the aforementioned problems, Thailand should issue particular legal measures to be used in conjunction with the exiting town planning laws. Guidelines for such legal measures are as follows: 1) Heritage sites are officially declared in the existing town planning laws. In a short term, these heritage sites can be included in local ordinances. In a long term in the future, these heritage sites are declared in the form of an act. 2) Specific laws should be enacted for the protection of heritage sites within the following framework of guidelines. (1) Heritage sites should be determined. The definition of a heritage sites should cover buildings, structures, and surrounding areas that make up the entire district. The district should include the settlement that has developed over a long period of time that conveys its entity or identity. The district is compatible with the settlement, terrain, and environment. This reflects the way of life from the past to the present which has values acceptable in archeology, architecture, history, aesthetics or society. (2) There) should be classification of heritage sites by mainly considering buildings or building groups. They can be classified as follows; (1) Buildings with historical or architectural value that makes the entity of the district. (2) Buildings with historical or architectural value that enriches the atmosphere of the district. ( 3 ) Buildings with historical value that may conflict with the entity or atmosphere of the district. (3) The protection stated in new laws should be strict, but flexible in some aspects. New laws should prescribe that owners or occupants and people should participate in the process of announcing and registering heritage sites with local government agencies. They can submit their nomination via an online registration form or contact the agencies in person for the staff to conduct a preliminary verification and submit the documents to the community board for consideration and approval. The community board then submits the documents directly to the responsible agency to approve the nomination in sequence. The responsible agency finally presents the nomination to the Minister of Culture for consideration. If appropriate, it shall be the power of the Minister of Culture to perform legal declaration and registration of heritage sites. (3.1) For demolition, repair or any acts which causes destruction of buildings or district areas, if it is an urgent case, the public should be allowed to participate in the demolition, repair, etc. There should be a clear time frame. For example, there should be urgent registration within 24 hours or a local authority has power to issue building protection which may be scheduled for at least 6 months. (3.2) Ministry of Culture under the direction and supervision of the Minister of Culture is the main organization to perform the management of the protection through the heritage sites conservation committee consisting of representative from the Fine Arts Department, the Department of Public Works and Town and Country Planning, and the Ministry of Natural Resources and Environment as well as representatives of scholars who have knowledge and expertise in various fields related to heritage sites. This committee serve by giving advice, consultation, and approval to the management of heritage sites together with the Minister of Culture. For the local sector, it is the duty of local government organizations in association with community boards to consider heritage sites at the local level before presenting them to the central authority for the Minister of Culture to approve the registration for protection. (4) People should be provided with opportunities to truly participate in the whole process of the determination of heritage sites. They should also be allowed to the protection process in collaboration with local government agencies. (5) Incentive measures should be established to encourage people to participate in the management of heritage sites together and to beware of the importance of heritage sites which are worth being conserved as priceless cultural heritages. There may be measures in the form of monetary measures, tax deduction measures, or social measures to recognize and reward a model community. There may also be measures to transfer the rights to land or the rights to develop as an alternative to owners or occupants who lack funds to improve their old buildings or structures under conditions specified by the State. In so doing, the buildings or structures will be useful in other areas.
This dissertation aimed to study and analyze problems and limitations of existing laws related to the protection of heritage sites in Thailand and to study foreign legal measures for the successful protection of heritage sites. The importance of this dissertation was compilation of guidelines for further establishment of specific legal measures for the heritage sites protection in Thailand. The results of the study revealed that Thailand does not have any specific legal measures for the heritage sites protection. Analyzing existing relevant laws, it was found that they have limitations in the enforcement of the heritage sites protection. In contrast, foreign countries have such specific legal measures used in conjunction with town planning laws, or town planning laws completely provide the protection. Problems and limitations of the existing laws related to the protection of heritage sites in Thailand could be concluded as follows: 1) The existing town planning laws do not have specifications of heritage sites. However, some specifications result in overlay districts between conservation areas and commercial areas. 2) There are no definitions of heritage sites for legal protection. 3) Strict enforcement of protection imposes restrictions on the rights of owners or occupants of properties. 4) There are some problems concerning main units of responsibility. 5)There is lack of public participation. 6) There are no incentive measures. Therefore, in order to resolve the aforementioned problems, Thailand should issue particular legal measures to be used in conjunction with the exiting town planning laws. Guidelines for such legal measures are as follows: 1) Heritage sites are officially declared in the existing town planning laws. In a short term, these heritage sites can be included in local ordinances. In a long term in the future, these heritage sites are declared in the form of an act. 2) Specific laws should be enacted for the protection of heritage sites within the following framework of guidelines. (1) Heritage sites should be determined. The definition of a heritage sites should cover buildings, structures, and surrounding areas that make up the entire district. The district should include the settlement that has developed over a long period of time that conveys its entity or identity. The district is compatible with the settlement, terrain, and environment. This reflects the way of life from the past to the present which has values acceptable in archeology, architecture, history, aesthetics or society. (2) There) should be classification of heritage sites by mainly considering buildings or building groups. They can be classified as follows; (1) Buildings with historical or architectural value that makes the entity of the district. (2) Buildings with historical or architectural value that enriches the atmosphere of the district. ( 3 ) Buildings with historical value that may conflict with the entity or atmosphere of the district. (3) The protection stated in new laws should be strict, but flexible in some aspects. New laws should prescribe that owners or occupants and people should participate in the process of announcing and registering heritage sites with local government agencies. They can submit their nomination via an online registration form or contact the agencies in person for the staff to conduct a preliminary verification and submit the documents to the community board for consideration and approval. The community board then submits the documents directly to the responsible agency to approve the nomination in sequence. The responsible agency finally presents the nomination to the Minister of Culture for consideration. If appropriate, it shall be the power of the Minister of Culture to perform legal declaration and registration of heritage sites. (3.1) For demolition, repair or any acts which causes destruction of buildings or district areas, if it is an urgent case, the public should be allowed to participate in the demolition, repair, etc. There should be a clear time frame. For example, there should be urgent registration within 24 hours or a local authority has power to issue building protection which may be scheduled for at least 6 months. (3.2) Ministry of Culture under the direction and supervision of the Minister of Culture is the main organization to perform the management of the protection through the heritage sites conservation committee consisting of representative from the Fine Arts Department, the Department of Public Works and Town and Country Planning, and the Ministry of Natural Resources and Environment as well as representatives of scholars who have knowledge and expertise in various fields related to heritage sites. This committee serve by giving advice, consultation, and approval to the management of heritage sites together with the Minister of Culture. For the local sector, it is the duty of local government organizations in association with community boards to consider heritage sites at the local level before presenting them to the central authority for the Minister of Culture to approve the registration for protection. (4) People should be provided with opportunities to truly participate in the whole process of the determination of heritage sites. They should also be allowed to the protection process in collaboration with local government agencies. (5) Incentive measures should be established to encourage people to participate in the management of heritage sites together and to beware of the importance of heritage sites which are worth being conserved as priceless cultural heritages. There may be measures in the form of monetary measures, tax deduction measures, or social measures to recognize and reward a model community. There may also be measures to transfer the rights to land or the rights to develop as an alternative to owners or occupants who lack funds to improve their old buildings or structures under conditions specified by the State. In so doing, the buildings or structures will be useful in other areas.
Table of contents
Description
วิทยานิพนธ์ (น.ด.)--สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์, 2563