อุดมการณ์การเมือง (14-4) อนาธิปไตย ยุทธศาสตร์การเมืองแห่งความรุนแรงและสันติวิธี

Abstract

เป็นความจริงที่ว่า อนาธิปไตยประสบความสำเร็จในการอธิบายแนวความคิดในตำรามากกว่านำไปสู่การปฏิบัติทางการเมืองที่เป็นจริง และเป็นเรื่องปกติที่ชาวอนาคิสต์หันหลังให้กับการเมืองในระบบ และมุ่งความสนใจต่อการเขียนหนังสือ หรือทดลองแนวคิดในชุมชนหรือการดำรงชีวิตตามหลักสหกรณ์ ชาวอนาคิสต์ (กลุ่มคนซึ่งปฏิเสธหรือต่อต้านอำนาจรัฐ) ไม่เพียงแต่ปลีกตัวออกจากชีวิตทางการเมืองกระแสหลักเท่านั้น ยังมีแนวโน้มต่อต้านกระบวนการและกลไกการเมืองที่ผลิตขึ้นมาจากกระแสหลักอีกด้วย ปัญหาสำคัญที่ทำให้อุดมการณ์อนาธิปไตยไม่อาจบรรลุประสิทธิผลทางการเมืองคือ ความเชื่อที่ว่ารัฐชั่วร้ายและกดขี่ ดังนั้น ความพยายามใด ๆ ก็ตามที่จะให้ได้อำนาจรัฐมา หรือแม้กระทั่งการเข้าไปมีอิทธิพลต่อรัฐบาลก็เป็นสิ่งเลวร้ายและไม่เหมาะสมอย่างยิ่ง ดังนั้น การเลือกตั้งอันเป็นสัญลักษณ์ของประชาธิปไตยแบบตัวแทน เป็นสิ่งที่ชาวอนาคิสต์ปฏิเสธอย่างสิ้นเชิง เพราะอำนาจในสายตาของชาวอนาคิสต์เป็นสิ่งที่กดขี่เสมอ ไม่ว่ามาจากบัตรเลือกตั้งหรือกระบอกปืนก็ตาม สำหรับพรรคการเมืองก็เช่นเดียวกัน เป็นสิ่งที่ชาวอนาคิสต์ไม่ยอมรับ ไม่ว่าจะเป็นพรรคการเมืองในระบบตัวแทนหรือพรรคปฏิวัติ เพราะพรรคการเมืองมีธรรมชาติเป็นระบบราชการ และเป็นองค์การที่มีลำดับชั้นของอำนาจนั่นเอง ด้วยหลักคิดที่ไม่มุ่งครอบครองอำนาจรัฐ ไม่จัดตั้งพรรคการเมือง ไม่เป็นนักการเมือง ทำให้ชาวอนาคิสต์ไม่อาจใช้กลยุทธ์ของการเมืองกระแสหลักได้ ยุทธศาสตร์ทางการเมืองของชาวอนาคิสต์จึงปรากฎออกมาในรูปแบบของความรุนแรงเชิงการปฏิวัติ การปฏิบัติตรงทางการเมือง และการประท้วงแบบสันติวิธี โดยสรุป ความมีเสน่ห์ของอนาธิปไตยอันได้แก่ การส่งเสริมสนับสนุนการเมืองแบบให้เกิดขึ้นและเป็นไปเองตามธรรมชาติโดยไม่จัดตั้งและแผ่ขยายความคิดแบบอุดมการณ์อื่น ๆ การแสดงตัวตนที่แท้จริงออกมาตามความรู้สึกและสำนึกแห่งศีลธรรมของตนเองและการตั้งข้อสงสัยต่ออำนาจในทุกรูปแบบ ในท้ายที่สุดอาจกลายเป็นปัจจัยที่ทำลายตนเองของอุดมการณ์นี้เสียเอง