เสื่อมความนิยม แต่ยังโอหัง

Abstract

นักการเมืองที่เคยได้รับความนิยมสูงในช่วงเริ่มต้นของการเข้ามาบริหารประเทศด้วยเหตุผลบางประการ ย่อมคิดว่าตนเองมีความฉลาดปราดเปรื่องและมีสมรรถนะสูงในการขับเคลื่อนประเทศ พวกเขาแสดงวินัยทัศน์ใหญ่โตสวยหรู พร้อมกับให้คำมั่นสัญญาต่อประชาชนอย่างมั่นเหมาะว่า จะทำให้ทุกคนมีความสุข ครั้นเวลาผ่านไปความจริงก็เปิดเผยออกมาประจักษ์ชัดว่า สิ่งเหล่านั้นเป็นเพียงคำพูดที่ว่างเปล่าลวงโลกทั้งสิ้น พลเอกประยุทธ์ จันทร์โอชา เป็นผู้ที่เคยได้รับความนิยมจากประชาชนด้วยสัดส่วนที่สูงยิ่งในช่วงเริ่มต้นบริหารประเทศ ด้วยบริบทสังคมสมัยนั้นดูเหมือนมีความสับสนวุ่นวายทางสังคมจนผู้คนส่วนใหญ่เอือมระอากับสถานการณ์การเมือง ทว่าความหวังของคนจำนวนมากค่อย ๆ จางหายไป รัฐบาลประยุทธ์ไม่สามารถคืนความสุขแก่ประชาชนยังสร้างเงื่อนไขสุมไฟก่อเพลิงแห่งความทุกข์ให้ลุกลามขยายออกไป เนื่องจากการปฏิรูปประเทศล้มเหลวสิ้นเชิง การโอบอุ้มช่วยเหลือพวกพ้อง ปกป้องคนผิด การใช้ัอำนาจรัฐเอาเปรียบและรังแกคู่แข่ง การทุจริตก็ยิ่งมากขึ้น ความเหลื่อมล้ำทางเศรษฐกิจและสังคมขยายตัวจนใกล้วิกฤต เพราะระบบโอบอุ้มพวกพ้อง ยกย่องนายทุนซึ่งกลายเป็นมาตรฐานการปฏิบัติหลักทางการเมือง ทำให้คนไทยจำนวนมากกลายเป็นคนจนอย่างยั่งยืน กล่าวได้ว่าตลอดระยะเวลาอันยาวนานของการอยู่ในอำนาจของพลเอกประยุทธ์ไม่สามารถเปลี่ยนความคิดของผู้ที่ไม่ชอบตนเองได้แล้วยังทำให้คนที่เคยสนับสนุนหันมาต่อต้านเสียอีก รัฐบาลอาศัยการแจกเงินปกปิดความล้มเหลวในการบริหารประเทศและประคองตัวให้อยู่ในอำนาจต่อไปได้อีกระยะหนึ่ง พวกเขามองไม่เห็นความล้มเหลวของตนเองอันเป็นอาการของ โรคโอหัง ทางการเมืองที่หลงผิดไปว่ามีแต่ตนเองและคณะเท่านั้นที่ฉลาด มีความสมารถ และเสียสละต่อประเทศ ทว่าอีกไม่นานหากยังไม่สลัดความโอหังออกไปก็คงสิ้นอำนาจไปพร้อมกับความโอหังนั้นเอง