การปฏิบัติงานเวชระเบียนผู้ป่วยในกับการเบิกชดเชยค่าบริการทางการแพทย์ : กรณีศึกษาโรงพยาบาลกลาง

Abstract

การวิจัยครั้งมีจุดมุ่งหมายเพื่อศึกษาแรงจูงใจและความรู้ในการปฏิบัติงานเวช ระเบียนผู้ป่วยในที่เกี่ยวข้องกับการเบิกชดเชยค่าบริการทางการแพทย์เพื่อหาแนวทางในการพัฒนาระบบงานเวชระเบียน โดยใช้แบบสอบถามในการเก็บรวบรวมข้อมูล จาก แพทย์เจ้าพนักงานเวชสถิติและเจาหน้าที่ศูนยประกันสุขภาพ วิเคราะห์ข้อมูลโดยใชสถิติเชิงพรรณาอัน ได้แก่ การแจกแจงความถี่ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และตารางไขว้ (Crosstab) ผลการศึกษาในส่วนของแรงจูงใจและการให้ความสำคัญเกี่ยวกับการปฏิบัติงานเวช ระเบียนผู้ป่วยในพบว่าประมาณร้อยละ 60 ของแพทย์ให้ความสำคัญกับการสรุปคําวินิจฉัยใน ระดับมาก โดยแพทย์ส่วนใหญ่ให้ความสําคัญต่อภาระงาน คือ งานตรวจรักษา งานสรุปคํา วินิจฉัย งานสอนนักศึกษาแพทย์และงานบริหาร ตามลําดับ ร้อยละ 80 ของเจ้าพนักงานเวช สถิติให้ความสําคัญในการให้รหัสโรค-รหัสผ่าตัดและหัตถการ ในระดับมากที่สุด และมี ค่าตอบแทน เป็นแรงจูงใจในการปฏิบัติงานให้รหัสโรค -รหัสผ่าตัด และหัตถการส่วนเจ้าหน้าที่ศูนย์ประกันสุขภาพ ร้อยละ 60 ให้ความสำคัญในการส่งข้อมูลชดเชยค่าบริการทางการแพทย์ในระดับมาก และเห็นว่าการปฏิบัติงานส่งข้อมูลชดเชยค่าบริการทางการแพทย์เป็นหน้าที่ที่ต้องทํา สําหรับความรู้เรื่องการเบิกจ่ายค่าบรการทางการแพทย์ นั้ นแพทย์ส่วนใหญ่มีความรู้ใน ระดับมาก พบว่าข้อที่ตอบถูกมากที่สุดคือ หากทำการสรุปคำวินิจฉัยล่าช้า จะทำให้มีผลกระทบ ต่อรายรับของโรงพยาบาล แต่ก็ยังมแพทย์จํานวนไม่น้อยที่เข้าใจ ผู้ป่วยสิทธิต้นสังกัด ต้องส่งข้อมูลเบิกชดเชยภายใน 45 วัน ซึ่งในความเป็นจริงต้องส่งข้อมูลให้ทันภายใน 30 วันหลัง ผู้ป่วยจําหน่าย เจ้าพนักงานเวชสถิติส่วนใหญ่มีความเข้าใจเกี่ยวกับการเบิกจ่ายค่าบริการ ทางการแพทย์ทุกข้อ ส่วนเจ้าหน้าที่ศูนย์ประกันสุขภาพส่วนใหญ่มีความรู้เรื่องการเบิกจ่าย ค่าบริการทางการแพทย์ในระดับมาก อย่างไรก็ดีกลุ่มที่มีความรู้เรื่องการบิกจ่ายค่าบริการทางการแพทย์มากที่สุดคือ เจ้าพนักงานเวชสถิติรองลงมาคือ เจ้าหน้าที่ศูนย์ประกันสุขภาพ