องค์กรหลักที่ใช้อำนาจอธิปไตยในการทำหนังสือสัญญาระหว่างประเทศตามหลักกฎหมายในและกฎหมายระหว่างประเทศ

Abstract

ดุษฎีนิพนธ์ฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อทำกำไรศึกษาถึงการปฏิรูปบทบัญญัติรัฐธรรมนูญเกี่ยวกับ การใช้อำนาจและกระบวนการในการทำหนังสือสัญญาระหว่างประเทศที่ใช้บังคับอยู่ในปัจจุบัน โดยมี วัตถุประสงค์เพื่อนำไปสู่การวิเคราะห์ว่าบทบัญญัติในรัฐธรรมนูญมีผลอย่างไรต่อภาวะวิกฤติเกี่ยวกับ การทำหนังสือสัญญาระหว่างประเทศที่เกิดขึ้น การศึกษาในครั้งนี้ให้ความสำคัญกับหลักกำรเกี่ยวกับการใช้อำนาจอธิปไตยของรัฐที่ใช้โดย ฝ่ายบริหารซึ่งสอดคล้องกับแนวคิดที่ว่าด้วยอำนาจในการทำหนังสือสัญญาระหว่างประเทศ หลักการแบ่งแยกอำนาจและหลักการตรวจสอบถ่วงดุล รวมทั้งการใช้อำนาจระหว่างฝ่ายบริหารในฐานะที่เป็น องค์กรหลักที่ใช้อำนาจในการทำความตกลงระหว่างประเทศ ในขณะที่ฝ่ายนิติบัญญัติซึ่งเป็นองค์กร รองที่เข้ามามีบทบาทร่วมกับฝ่ายบริหารในการทำหนังสือสัญญาระหว่างประเทศในกระบวนการให้ ความเห็นชอบกับการทำหนังสือสัญญาระหว่างประเทศที่ดำเนินการโดยฝ่ายบริหาร นอกจากนั้น ใน การศึกษายังได้ให้ความสำคัญกับการใช้อำนาจในการตรวจสอบการขัดแย้งจากการใช้อำนาจในการทำหนังสือสัญญาระหว่างฝ่ายนิติบัญญัติและฝ่ายบริหารโดยศาลรัฐธรรมนูญและศาลปกครองซึ่งเกิดขึ้น ในอดีตที่ผ่านมาด้วยเช่นกัน จากการศึกษาพบว่าปัญหาที่เกิดขึ้นจากการทำหนังสือสัญญาระหว่างประเทศตามบทบัญญัติ ของรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย เกิดขึ้นจากปัจจัยหลายประการไม่ว่าจะเป็นทั้งจากปัญหาที่ว่า ด้วยเข้าใจในเชิงหลักการที่ถูกต้องเกี่ยวกับอำนาจในการทำหนังสือสัญญาระหว่างฝ่ายบริหารกับฝ่าย นิติบัญญัติก็ดี ปัญหาเกี่ยวกับการใช้อำนาจและกระบวนการในการก่อนทำหนังสือสัญญาของฝ่าย บริหารภายใต้หลักการการมีส่วนร่วมของฝ่ายนิติบัญญัติ หลักการมีส่วนร่วมของประชาชน รวมทั้ง หลักการตรวจสอบถ่วงดุลโดยองค์กรตุลาการ ทั้งนี้ ข้อขัดข้องที่เกิดขึ้นจากปัจจัยดังกล่าวนำไปสู่ข้อ ขัดแย้งเกี่ยวกับการใช้อำนาจในการทำหนังสือสัญญาระหว่างประเทศระหว่างองค์กรตามรัฐธรรมนูญ ซึ่งส่งผลกระทบต่อกำรส่งเสริมควำมสัมพันธ์ระหว่างประเทศระหว่างประเทศไทยกับรัฐต่างประเทศ ยิ่งไปกว่านั้น จากการศึกษายังพบว่าการปฏิรูปบทบัญญัติในรัฐธรรมนูญของประเทศไทยเกี่ยวกับ กระบวนการในการทำหนังสือสัญญาระหว่างประเทศ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การเสนอกรอบการเจรจำ เพื่อขอความเห็นชอบจากฝ่ายนิติบัญญัติ หรือแม้แต่การให้ข้อมูลต่อภาคประชาชนในระหว่าง กระบวนการที่เกิดขึ้นในการเจรจาเพื่อทำหนังสือสัญญาระหว่างประเทศ หาได้เป็นสอดคล้องกับแนวคิดที่ว่าด้วยอำนาจในการทำหนังสือสัญญาระหว่างประเทศ และจากการศึกษาเปรียบเทียบแนว ปฏิบัติของรัฐต่างประเทศกลับไม่พบว่ามีการกำหนดหน้าที่ของฝ่ายบริหารที่จะต้องดำเนินการดังกล่าว เฉกเช่นที่ประเทศไทยกำหนดไว้แต่อย่างใด ข้อเสนอแนะในการศึกษาครั้งนี้ก็คือ ประเทศไทยจำเป็นต้องทำกรปฏิรูปบทบัญญัติใน รัฐธรรมนูญทั้งในเรื่องที่เกี่ยวกับการใช้อำนาจและบทบาทของฝ่ายบริหารก็ดี การแก้ไขประเภทของ หนังสือสัญญาระหว่างประเทศก็ดี การปฏิรูปกระบวนการมีส่วนร่วมของฝ่ายนิติบัญญัติและประชาชน ก็ดี รวมทั้งยังต้องเร่งให้มีการตรากฎหมายที่เกี่ยวกับกระบวนการทำหนังสือสัญญาระหว่างประเทศ นอกจากนั้น องค์กรตามรัฐธรรมนูญควรที่จะให้ความสำคัญและเคารพต่อหลักการและทฤษฎี กฎหมายที่เกี่ยวข้องกับการใช้อำนาจในการทำหนังสือสัญญาระหว่างประเทศ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การให้ความสำคัญกับการเคารพต่ออำนาจอธิปไตยที่ใช้ในการหนังสือสัญญาระหว่างประเทศของฝ่าย บริหารและฝ่ายนิติบัญญัติ