บทบาทครอบครัวกับการทารุณกรรมทางเพศเด็ก

Abstract

งานวิจัยชิ้นนี้มีวัตถุประสงค์1) เพื่อศึกษาสถานการณ์ปัญหาการทารุณกรรมทางเพศที่เกิดกับ เด็ก 2) เพื่อศึกษาบทบาทของครอบครัวในการดูแลเด็กก่อนมีการทารุณกรรมทางเพศ 3) เพื่อศึกษาการ จัดการของเด็กระหว่างมีการทารุณกรรมทางเพศ และ 4) เพื่อศึกษาบทบาทของครอบครัวในการจัดการ ปัญหาเมื่อรับรู้ว่าเด็กถูกทารุณกรรมทางเพศ

ใช้วิธีการศึกษาเชิงคุณภาพ ศึกษาเอกสารและสัมภาษณ์เชิงลึก มีผู้ให้ข้อมูลสำคัญ 2 กลุ่ม คือ เด็กอายุระหว่าง 11-15 ปีที่ถูกทารุณกรรมทางเพศ และเข้ารับบริการ ณ โรงพยาบาลภูมิพลอดุลย เดช กรมแพทย์ทหารอากาศ จำนวน 12 ราย และครอบครัวหรือผู้ดูแล จำนวน 12 ราย รวมเป็น 24 ราย มีการวิเคราะห์ข้อมูลโดยจัดหมวดหมู่ข้อมูล และตีความ ควบคู่กับการเทียบเคียงทฤษฎีที่เกี่ยวข้อง และบริบท

ผลของการศึกษาพบว่า 1) ปัญหาทารุณกรรมทางเพศนับเป็นสถานการณ์ที่มีความรุนแรง เนื่องจากมีการล่วงล้ำไปในอวัยวะเพศของเด็ก สามารถแบ่งเด็กได้เป็น 2 กรณีคือ กรณีที่เด็กยินยอมมี เพศสัมพันธ์และ กรณีที่เด็กไม่ยินยอมมีเพศสัมพันธ์ส่วนใหญ่เป็นการยินยอม โดยผู้กระทำมักอยู่ใน ฐานะแฟน ปัจจัยที่ทำให้เกิดเหตุได้ง่าย คือ ดูแลของครอบครัว เทคโนโลยีการสื่อสารที่เอื้ออำนวยให้เด็ก กับผู้กระทำติดต่อกันได้ง่ายและรวดเร็ว เด็กไม่มีความรู้เกี่ยวกับเพศสัมพันธ์ที่เหมาะสม ไม่รู้จักการ ป้องกันระมัดระวังตนเอง มีทักษะเกี่ยวกับการจัดการสถานการณ์และการปฏิเสธต่างๆ เด็กยินยอมด้วย ความรักและไว้ใจผู้กระทำจากความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิด 2) สถาบันครอบครัวในปัจจุบันค่อนข้างอ่อนแออัน เนื่องมาจากปัญหาทางเศรษฐกิจที่ผลักดันให้ครอบครัวต้องดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด โครงสร้างของ ครอบครัวเปลี่ยนแปลงไป กลายเป็นครอบครัวแตกแยกมากขึ้น ไม่เข้าใจพัฒนาการและขาดทักษะการ ดูแลเด็กที่เหมาะสม ไม่สอนความรู้จำเป็นเรื่องเพศสัมพันธ์ให้แก่เด็ก โดยรูปแบบการดูแลของครอบครัว ที่เสี่ยงให้เกิดการทารุณกรรมทางเพศเด็กมี2 ประเภท คือ การเลี้ยงดูแบบปล่อยปละละเลยและการ เลี้ยงดูแบบเข้มงวด 3) เมื่อเกิดการทารุณกรรมทางเพศเด็กไม่มีอำนาจในการต่อรองเรื่องคุมกำเนิดแม้ เด็กกับผู้กระทำจะอยู่ในฐานะแฟนที่สามารถต่อรองได้เมื่อเกิดเหตุแล้วเด็กส่วนใหญ่เลือกที่จะปกปิด เนื่องจากกลัวครอบครัวลงโทษ ครอบครัวต้องเป็นผู้สังเกตเอง ทั้งนี้สัมพันธภาพที่ดีของเด็กและ

ครอบครัวเป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้เด็กมีแนวโน้มยอมเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น 4) เมื่อครอบครัวทราบเรื่อง ครอบครัวจะตกอยู่ในช่วงปรับตัวไม่ทันอยู่ระยะหนึ่ง หลังจากนั้นครอบครัวจะมีบทบาทเจรจาต่อรองกับ ผู้กระทำ แจ้งความเพื่อดำเนินคดีตามกฎหมาย และตัดสินใจเรื่องใช้ยาฝังคุมกำเนิด บทบาทที่สำคัญและ พบว่าเป็นปัญหา คือ การสร้างข้อตกลงเพื่อปรับพฤติกรรมและดูแลสภาพจิตใจของเด็ก เนื่องจากการ เลี้ยงดูของครอบครัวที่มีมาตั้งแต่ต้น มีความห่างเหินในความสัมพันธ์ดั้งเดิม ประกอบกับสภาพจิตใจที่ยัง กระทบกระเทือนอยู่กับปัญหาใหม่ที่เกิดขึ้น ยิ่งทำให้มีความเสี่ยงที่สัมพันธภาพจะแย่ลง ครอบครัวมี แนวโน้มใช้การเลี้ยงดูเด็กแบบเดิมๆ ซึ่งไม่สามารถแก้ไขปัญหาระยะยาว จำเป็นต้องมีหน่วยงานให้ คำแนะนำและเข้าไปมีส่วนร่วมในการเยียวยาให้ครอบครัวกลับเข้าสู่ภาวะปกติและมีแนวโน้มจะพัฒนา รูปแบบครอบครัวที่ดีกว่าเดิม

ข้อเสนอแนะ 1) ควรให้ความสำคัญกับสถาบันครอบครัว โดยเสริมความรู้ทักษะจำเป็นสำหรับ เลี้ยงดูบุตรวัยรุ่นให้แก่ครอบครัว รวมถึงการจัดการปัญหาเมื่อเกิดการทารุณกรรมทางเพศเด็กแล้ว 2) ควรให้ความรู้เกี่ยวกับความเสี่ยงจากการมีเพศสัมพันธ์วิธีป้องกันโรค การคุมกำเนิด รวมถึงการ เสริมสร้างทักษะการปฏิเสธแก่เด็ก 3) ควรประชาสัมพันธ์แหล่งให้ข้อมูล แหล่งให้ความช่วยเหลือ และ แหล่งให้คำปรึกษาแก่เด็กและครอบครัวให้เป็นที่รู้จักแพร่หลาย