การนำการชะลอการฟ้องมาใช้ในชั้นพนักงานอัยการ: ศึกษากรณีความรุนแรงในครอบครัว

Abstract

บทความนี้เป็นส่วนหนึ่งของวิทยานิพนธ์หัวข้อ “การนําการชะลอการฟ้องมาใช้ในชั้น พนักงานอัยการ: ศึกษากรณีความรุนแรงในครอบครัว” มีวัตถุประสงค์หาแนวทางปฏิบัติที่เหมาะสม ในพระราชบัญญัติคุ้มครองผู้ถูกกระทําด้วยความรุนแรงในครอบครัว พ.ศ.2550 โดยให้พนักงาน อัยการใช้การชะลอการฟ้อง กรณีความผิดอาญาที่ไม่ร้ายแรงในคดีความผิดด้วยความรุนแรงใน ครอบครัว โดยการนําเสนอแนวทางปรับปรุงกฎหมายในการนําการชะลอการฟ้องมาปรับใช้ในชั้น ชะลอการฟ้องของพนักงานอัยการในคดีความผิดด้วยความรุนแรงในครอบครัว และหาแนวทางปฏิบัติ ในการควบคุมดุลพินิจและเงื่อนไขการชะลอการฟ้องที่เหมาะสม สําหรับผู้กระทําความผิดตาม พระราชบัญญัติคุ้มครองผู้ถูกกระทําด้วยความรุนแรงในครอบครัว พ.ศ.2550 ในชั้นชะลอการฟ้องของ พนักงานอัยการ จากการศึกษาพบว่า การบังคับใช้กฎหมายตามพระราชบัญญัติคุ้มครองผู้ถูกกระทําด้วย ความรุนแรงในครอบครัว พ.ศ.2550 ในความผิดด้วยความรุนแรงในครอบครัวบางกรณีไม่อาจยุติลงได้ จึงทําให้พนักงานอัยการมีความจําเป็นต้องฟ้องคดีตามกระบวนการยุติธรรมทางอาญา ซึ่งทําให้มี ปริมาณคดีความผิดด้วยความรุนแรงในครอบครัวมีมากขึ้นโดยไม่จําเป็น และไม่เกิดประโยชน์ต่อ สาธารณะ แนวทางในการแก้ไขปัญหาความผิดด้วยความรุนแรงในครอบครัว ตามพระราชบัญญัติ คุ้มครองผู้ถูกกระทําด้วยความรุนแรงในครอบครัว พ.ศ.2550 มีความจําเป็นอย่างยิ่งที่ประเทศไทย ต้องมีกระบวนการยุติธรรมทางเลือกอื่น เรียกว่า “การชะลอการฟ้องในชั้นพนักงานอัยการ” มาใช้ เสริมในคดีความผิดด้วยความรุนแรงในครอบครัว เพื่อให้การบังคับใช้ความผิดในพระราชบัญญัติ คุ้มครองผู้ถูกกระทําด้วยความรุนแรงในครอบครัว พ.ศ.2550 มีความสมบูรณ์ยิ่งขึ้น