มาตรการในการจัดทำบริการสาธารณะในการช่วยเหลือผู้ประสบภัย : ศึกษากรณีมูลนิธิกู้ภัยเฉพาะอุบัติภัย

Abstract

วิทยานิพนธ์นี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาสภาพปัญหาทางกฎหมายและปัญหาข้อเท็จจริงในการ ปฏิบัติภารกิจของมูลนิธิกู้ภัย เพื่อนำไปสู่การพัฒนาการจัดทำบริการสาธารณะในการช่วยเหลือ ผู้ประสบภัยและพัฒนาเป็นกฎหมายเฉพาะต่อไป อันจะนำไปสู่การจัดระเบียบมูลนิธิกู้ภัยต่าง ๆ และ ควบคุมเจ้าหน้าที่มูลนิธิกู้ภัยให้อยู่ในบรรทัดฐานและมีมาตรฐานเดียวกัน อีกทั้งศึกษาการจัดทำบริการสาธารณะในการช่วยเหลือผู้ประสบภัยของต่างประเทศ วิเคราะห์ปัญหาโดยมุ่งเน้นศึกษาจากปัญหาข้อเท็จจริง และพระราชบัญญัติที่เกี่ยวข้องกับการช่วยเหลือผู้ประสบภัยเพื่อให้เหมาะสม สอดคล้องกับสภาพสังคมในปัจจุบัน ผลการศึกษาพบว่า ประเทศไทยไม่มีบทบัญญัติกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับมูลนิธิกู้ภัยโดยเฉพาะ จึงไม่มีหน่วยงานที่รับผิดชอบดูแลควบคุมมูลนิธิกู้ภัย ส่งผลให้เกิดปัญหาและความไม่เป็นระเบียบของ มูลนิธิกู้ภัยที่มีมากมายในปัจจุบัน การทำงานจึงไม่มีประสิทธิภาพเท่าที่ควรไม่สามารถตอบสนองต่อ ความต้องการช่วยเหลือของประชาชนได้อย่างทันท่วงที ผู้วิจัยจึงเสนอความเห็นเป็น 2 แนวทาง คือ ในกรณีที่ยังมิได้บัญญัติกฎหมายเฉพาะในเรื่องนี้ เห็นว่าควรให้สำนักงานตำรวจแห่งชาติเป็นหน่วยงานที่ควบคุมดูแลเรื่องนี้โดยตรงเนื่องจากเป็นภารกิจ ของสำนักงานตำรวจแห่งชาติตามพระราชกฤษฎีกาแบ่งส่วนราชการสำนักงานตำรวจแห่งชาติ พ.ศ. 2552 โดยวางกรอบหลักเกณฑ์ขึ้นใหม่เพื่อแก้ไขปัญหาที่มีอยู่เดิม และกรณีมีการตราพระราชบัญญัติ เฉพาะ ซึ่งผู้วิจัยเห็นว่าพระราชบัญญัตินี้ต้องมีสาระสำคัญ กล่าวคือ คำจำกัดความของมูลนิธิกู้ภัย มีขั้นตอน การดำเนินงานและการฝึกอบรม คุณสมบัติของบุคคลที่จะเข้ามาเป็นเจ้าหน้าที่มูลนิธิกู้ภัย ตลอดจนอำนาจหน้าที่และภารกิจขององค์กรซึ่งต้องมีคณะกรรมการจากหน่วยงานต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้อง กับการช่วยเหลือผู้ประสบภัย ได้แก่ เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ กระทรวงสาธารณสุข เจ้าหน้าที่กรมป้องกันและบรรเทาสาธารณภัย กระทรวงมหาดไทย เจ้าหน้าที่ตำรวจ สำนักงานตำรวจแห่งชาติผู้ แทนที่ได้รับเลือกจากมูลนิธิกู้ภัยและมีการกำหนดความรับผิดและบทลงโทษไว้ ซึ่งอาจส่งผลให้การ ทำงานของมูลนิธิกู้ภัยเป็นไปในทิศทางและมีมาตรฐานเดียวกันอันจะก่อให้เกิดประโยชน์ต่อชีวิตของ ผู้ประสบภัยอย่างสูงที่สุด