การควบคุมหอพักนักเรียนนักศึกษาของเอกชนโดยทางราชการ

Abstract

ผู้เขียนได้ศึกษาถึงปัญหา ความสำคัญของปัญหา ตลอดจนอุปสรรคและแนวทางแก้ไขการบริหารงานของรัฐบาลในการควบคุมหอพักนักเรียน นักศึกษา ในสถานศึกษาของรัฐบาลและเอกชนในพระนครและธนบุรี ตั้งแต่ระดับมัธยมจนถึงอุดมศึกษา ยกเว้นนักเรียน นักศึกษาในโรงเรียนราษฎร์พิเศษ เป็นการศึกษาในแง่บริหารสวัสดิการสังคมโดยเพ่งเล็งถึงการจัดสวัสดิการแก่นักเรียน นักศึกษา.

จากการศึกษาปรากฎว่าการดำเนินกิจการหอพักเอกชนยังมิได้เจริญก้าวหน้าเท่าที่ควร แม้ว่าทางการจะได้เข้าควบคุมดูแลเพื่อส่งเสริมสวัสดิภาพของนักเรียน การดำเนินการของทางราชการกลับเป็นการควบคุมมากกว่าส่งเสริม สำหรับผู้พักยังคงนิยมใช้บริการหอพักอยู่ สำหรับข้อบกพร่องของหอพักตามความเห็นของผู้พักคงเป็นข้อบกพร่องทางวัตถุ ในทัศนะของผู้เขียนเห็นว่าเพื่อส่งเสริมกิจการหอพักของเอกชนให้เกิดผลดีต่อสวัสดิภาพของนักเรียนนักศึกษาทางการควรจะได้ดำเนินการในเรื่องต่าง ๆ ดังต่อไปนี้.-

1. ควรให้มีการสำรวจความต้องการในเรื่องที่อยู่อาศัยของนักเรียนนักศึกษาในจังหวัดพระนครและธนบุรี ก่อนสำรวจควรวางแผนเตรียมการสำรวจอย่างรอบคอบ.

2. ดำเนินการตามกฎหมายต่อหอพักที่ยังดื้อดึงไม่ยอมมาจดทะเบียน

3. พยายามใช้สื่อมวลชน เช่น หนังสือพิมพ์ วารสาร วิทยุ โทรทัศน์เผยแพร่ให้ประชาชนทราบว่าการจัดตั้งหอพักต้องได้รับการจดทะเบียนจากทางการเสียก่อน

4. ทางการควรจัดหาเงินทุนก้อนหนึ่งเพื่อให้ผู้ประกอบการในเรื่องนี้ได้กู้ยืมในระยะยาว ดอกเบี้ยต่ำ ยืมไปดำเนินการปรับปรุงและขยายกิจการของตนให้ได้มาตรฐาน

5. ทางการควรส่งนักสังคมสงเคราะห์ออกเยี่ยมเยียนหอพักที่จดทะเบียนอย่างน้อยเดือนละ 1 ครั้ง เพื่อดูแลสวัสดิภาพของนักเรียน นักศึกษา และเพื่อทราบปัญหาของผู้ดำเนินกิจการหอพัก

6. ทางเจ้าหน้าที่จะต้องเป็นสื่อกลางให้คำแนะนำติดต่อกับทางสถานศึกษา และผู้ปกครองของนักเรียน นักศึกษา อยู่เป็นประจำ เพื่อหาทางแก้ไขเมื่อมีเหตุการณ์ไม่ดีขึ้น และจะทำให้ผู้ปกครองเข้าใจถึงคุณค่าของบริการประเภทนี้มากขึ้น

7. ควรจะได้แก้ไข พ.ร.บ. หอพัก พ.ศ. 2507 และกฎกระทรวง โดยให้มีบทบัญญัติว่า หอพักจะต้องรับนักเรียน นักศึกษา เท่านั้น ห้ามรับผู้อื่นโดยเด็ดขาด และควรมีมาตราหนึ่งระบุถึงการอุดหนุนหอพักด้วยการให้เงินอุดหนุน หรือให้กู้ยืม นอกจากนี้ ควรบัญญัติห้ามการเสพสุรามึนเมาในหอพักและกำหนดลักษณะของอาคารที่พักของนักเรียน นักศึกษา ให้เป็นเอกเทศ ไม่ใช้ในกิจการอย่างอื่นที่ไม่สมควร.