ปัญหาการจัดประเภทภาพยนตร์ตามพระราชบัญญัติภาพยนตร์และวีดิทัศน์ พ.ศ. 2551

Abstract

วิทยานิพนธ์ฉบับนี้ มีวัตถุประสงค์หลักในการศึกษากฎหมายเกี่ยวกับการจัดประเภท ภาพยนตร์ตามพระราชบัญญัติภาพยนตร์และวีดิทัศน์ พ.ศ. 2551 โดยเฉพาะกรณีการจัดประเภท ภาพยนตร์ในส่วนของการควบคุมภาพนตร์ (Ban) การจัดเรตติ้งภาพยนตร์ (Film Ratings) และ คณะกรรมการพิจรณาภาพยนตร์และวีดิทัศน์ เพื่อต้องการที่จะศึกษาว่ากฎหมายที่เกี่ยวกับการจัด ประเภทภาพยนตร์ของประเทศไทย ในปัจจุบันกฎหมายดังกล่าวยังคงเหมาะสมกับสภาพสังคมที่ เปลี่ยนแปลงไปจากสมัยที่มีการตรากฎหมายขึ้นหรือไม่ รวมถึงศึกษาและวิเคราะห์การจัดประเภท ภาพยนตร์ของต่างประเทศ ได้แก่ ประเทศสหรัฐอเมริกา ประเทศออสเตรเลียและประเทศอังกฤษ ผลการศึกษาพบว่าถึงแม้จะมีการประกาศใช้พระราชบัญญัติภาพยนตร์และวีดิทัศน์ พ.ศ. 2551 ซึ่งได้มีการเปลี่ยนแปลงระบบการควบคุมภาพยนตร์จากระบบการตรวจพิจารณาหรือระบบ เซ็นเซอร์ (Censorship) มาเป็นการจัดประเภทภาพยนตร์ ซึ่งเป็นการกำหนดความเหมาะสมของ อายุผู้ชมภาพยนตร์ประเภทนั้น ๆ โดยถือเป็นระบบที่มีประโยชน์ในการคุ้มครองเด็กและเยาวชนที่จะ ได้รับชมภาพยนตร์ที่มีเนื้อหาเหมาะสมตามอายุของตน แต่หลังจากที่พระราชบัญญัติฉบับดังกล่าวได้ บังคับใช้มาเป็นเวลาประมาณ 7 ปี ผู้เขียนพบว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ยังคงมีอุปสรรคและปัญหา ในการบังคับใช้กฎหมายอยู่หลายประการทั้งทางทฤษฎีและทางปฏิบัติ โดยสรุปประเด็นปัญหาหลัก ๆ คือ ข้อบกพร่องในตัวบทกฎหมายเกี่ยวกับการจัดประเภทภาพยนตร์และปัญหาที่คณะกรรมการ พิจารณาภาพยนตร์และวีดีทัศน์ อาทิ ปัญหาการกำหนดประเภทภาพยนตร์ในบทบัญญัติมาตรา 26 ปัญหาการให้อำนาจทับซ้อนกันระหว่างมาตรา 26(7) กับมาตรา 29 ปัญหาการจัดเรตติ้งตัวอย่าง ภาพยนตร์ รวมไปถึงปัญหาสัดส่วนและการใช้ดุลพินิจของคณะกรรมการพิจารณาภาพยนตร์และวีดิทัศน์ เป็นต้น จากสภาพปัญหาดังกล่าว ผู้เขียนจึงมีข้อเสนอแนะในการปรับปรุงหรือแก้ไขมาตรการทาง กฎหมายในส่วนต่าง ๆ ให้มีความสอดคล้องกับวัตถุประสงค์ของการจัดประเภทภาพยนตร์ โดยผู้เขียน ขอเสนอแนะว่าควรมีการแก้ไขมาตรา 16 และมาตรา 26 แห่งพระราชบัญญัติภาพยนตร์และวีดิทัศน์ พ.ศ. 2551 และกำหนดให้มีการบัญญัติข้อความเพิ่มเติมเป็นส่วนหนึ่งของข้อ 1 แห่งกฎกระทรวง กำหนดลักษณะของประเภทภาพยนตร์ พ.ศ. 2552 เพื่อให้การบังคับใช้กฎหมายการจัดประเภท ภาพยนตร์มีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้น