Legal Measures for The Ancient Monuments Preservation

Abstract

This Master’s thesis aims to study about The Legal Measures for Ancient Monuments Preservation. The research include literature concepts, principles and legal principles of Ancient Monuments Preservation and the authority, As well as problems and obstacles in the Ancient Monuments Preservation from law enforcement. in order to build the right understanding for all sectors to promote and, support the right to participation in the Ancient Monument Preservation. This will lead to a balance between the government section and the people in preserving the Ancient Monument to ensure the existence of the aims of the national cultural heritage.

The results indicate that Thailand has legal measures for Ancient Monument Preservation. According to the law enforcement; Act on Ancient Monuments, Antiques, Objects of Art and National Museums, B.E. 2504 and its amendment (No. 2), B.E. 2535. In the case of Thailand, there are still many problems and obstacles, such as Problems about the process and operation of Ancient Monument Preservation; that are inaccurate or inconsistent with the will of the people. Problems with the authority of Ancient Monument Preservation; that are limit to the central administration. As well as problems with Public participation of Ancient Monument Preservation in the Act on Ancient Monuments, Antiques, Objects of Art and National Museums, B.E. 2504 and its amendment (No. 2), B.E. 2535; the definition of “public participation” is not defined in the Act.

Therefore, it is necessary must be clear legal measures that can put in place in a concrete way. The researcher Suggested Solution for solving problems, Adopt by International legal principles to be a guideline for improving the legal measures and revise laws related to the Preservation of Ancient Monument; Act on Ancient Monuments, Antiques, Objects of Art and National Museums, B.E. 2504 and its amendment (No. 2), B.E. 2535. Must define the meaning of the “ancient monuments” to be more clear, So that people can determine what is consider an ancient monuments. There must be a measure to resolve the problem and reduce the conflict between sectors in Ancient Monument Preservation, such as setting up a joint committee between the government and the public to be an intermediary to solve the problem. Decentralization the authority of Ancient Monument Preservation to local and public organizations. As well as to create incentive for The people to participate in Ancient Monument to be more effective, such as establishing a fund to support the budget for Ancient Monument Preservation.

วิทยานิพนธ์ฉบับนี้มุ่งศึกษาเกี่ยวกับมาตรการทางกฎหมายในการอนุรักษ์โบราณสถาน โดยศึกษาแนวความคิด หลักการสำคัญ และหลักการทางกฎหมายทั้งในและต่างประเทศที่เกี่ยวข้องกับการอนุรักษ์โบราณสถานและบทบาทอำนาจหน้าที่ของผู้ที่เกี่ยวข้องในการอนุรักษ์โบราณสถาน ตลอดจนปัญหาอุปสรรคในการดำเนินการอนุรักษ์โบราณสถานของประเทศไทยจากการบังคับใช้กฎหมาย เพื่อที่จะได้สร้างความเข้าใจเกี่ยวกับการอนุรักษ์โบราณสถานที่ถูกต้องเหมาะสมแก่ทุกภาคส่วน และการส่งเสริมสนับสนุนให้ประชาชนมีสิทธิและมีส่วนร่วมในการอนุรักษ์โบราณสถาน อันจะก่อให้เกิดดุลยภาพระหว่างภาครัฐและประชาชนในการอนุรักษ์โบราณสถานอันเป็นสาธารณะสมบัติของชาติที่ต้องช่วยกันดูแลให้ดำรงอยู่ตามความมุ่งหมายของการเป็นมรดกทางวัฒนธรรมของชาติต่อไป จากการศึกษาพบว่า ประเทศไทยมีมาตรการทางกฎหมายสำหรับการอนุรักษ์โบราณสถาน โดยกฎหมายที่เกี่ยวข้องโดยตรงคือ พระราชบัญญัติโบราณสถาน โบราณวัตถุ ศิลปวัตถุ และพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ พ.ศ. 2504 และที่แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2535 แต่ปรากฏว่าการอนุรักษ์โบราณสถานของประเทศไทยนั้นยังมีปัญหาและอุปสรรคหลายประการ เช่น ปัญหาเกี่ยวกับกระบวนการและการดำเนินงานด้านการอนุรักษ์โบราณสถานที่ไม่ถูกต้องตามหลักการหรือไม่สอดคล้องกับเจตนารมณ์ของประชาชน ปัญหาเกี่ยวกับอำนาจการควบคุมดูแลโบราณสถานที่จำกัดอำนาจไว้ที่การบริหารราชการส่วนกลาง ตลอดจนปัญหาเกี่ยวกับบทบาทการมีส่วนร่วมของประชาชนในการอนุรักษ์โบราณสถานเนื่องจากกฎหมายฉบับนี้ไม่ได้กำหนดถึงการมีส่วนร่วมของประชาชนไว้โดยชัดแจ้ง ดังนั้น การแก้ไขปัญหาดังกล่าว จึงจำเป็นต้องมีมาตรการทางกฎหมายที่ชัดเจนและสามารถนำมาปฏิบัติได้อย่างเป็นรูปธรรม วิทยานิพนธ์ฉบับนี้จึงได้เสนอแนวทางการแก้ไขปัญหาดังกล่าว โดยนำหลักการทางกฎหมายระหว่างประเทศและกฎหมายต่างประเทศ ได้แก่ ประเทศญี่ปุ่นและสาธารณรัฐอิตาลี มาเป็นแนวทางการปรับปรุงมาตรการทางกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับการอนุรักษ์โบราณสถานของประเทศไทย ซึ่งผู้เขียนเห็นว่าต้องมีการทบทวนและแก้ไขเพิ่มเติม ปรับปรุงพระราชบัญญัติโบราณสถาน โบราณวัตถุ ศิลปวัตถุ และพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ พ.ศ. 2504 และที่แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2535 โดยต้องกำหนดความหมายโบราณสถานให้มีความชัดเจนมากยิ่งขึ้น เพื่อที่ประชาชนจะสามารถพิจารณาได้ว่าสิ่งใดบ้างที่ถือว่าเป็นโบราณสถาน ต้องกำหนดมาตรการแก้ไขปัญหาและลดความขัดแย้งระหว่างภาคส่วนต่าง ๆ ในการอนุรักษ์โบราณสถาน เช่น การตั้งคณะกรรมการร่วมระหว่างภาครัฐและประชาชนเพื่อเป็นตัวกลางในการแก้ไขปัญหา ต้องเพิ่มการกระจายอำนาจในการควบคุมดูแลโบราณสถานไปยังองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นและภาคประชาชนโดยยึดหลักการอนุรักษ์โบราณสถานที่ถูกต้อง ตลอดจนต้องกำหนดมาตรการจูงใจและสนับสนุนการอนุรักษ์โบราณสถานให้มีประสิทธิภาพโดยเปิดโอกาสให้ประชาชนเข้ามามีส่วนร่วมทั้งทางตรงและทางอ้อม เช่น การจัดตั้งกองทุนเพื่อสนับสนุนงบประมาณในการอนุรักษ์โบราณสถาน