การคัดเลือกตัวแปรในตัวแบบการถดถอยเชิงเส้นพหุโดยใช้วิธีการค้นหาแบบต้องห้าม

Abstract

งานวิจัยนี้ได้เสนอวิธีการคัดเลือกตัวแปรในการวิเคราะห์การถดถอยตัวแบบเชิงเส้นพหุ โดยใช้วิธีการค้นหาแบบต้องห้าม ที่ใช้ฟังก์ชันเป้าหมายเป็นค่าความคลาดเคลื่อนกําลังสองเฉลี่ย และค่าเฉลี่ยความคลาดเคลื่อนสัมบูรณ์แล้วนําผลมาเปรียบเทียบกับเทคนิคการคัดเลือกตัวแบบโดย วิธีการถดถอยแบบขั้นตอน เกณฑ์ที่ใช้ในการเปรียบเทียบ คือร้อยละของจํานวนครั้งที่คัดเลือกตัว แบบได้ถูกต้องการศึกษาได้เปรียบเทียบการคัดเลือกตัวแปรอิสระเข้าสู่ตัวแบบในกรณีที่ไม่มีและมี ปัญหาสหสัมพันธ์เชิงเส้นพหุโดยใช้วิธีการจําลองข้อมูลเมื่อตัวแปรอิสระในตัวแบบมีการแจกแจง เอกรูปและความคลาดเคลื่อนมีการแจกแจงปกติจํานวนตัวแปรอิสระในตัวแบบเต็มรูปเท่ากับ 6 ตัว แปรและจํานวนตัวแปรอิสระที่ใช้ในการหาค่าตัวแปรตามเท่ากับ 4 ตัวแปรขนาดตัวอย่างเท่ากับ 25 และ 100 ซึ่งกระทํา 500 ครั้ง ในแต่ละสถานการณ์ กรณีที่ข้อมูลไม่มีปัญหาสหสัมพันธ์เชิงเส้นพหุ ความสามารถในการคัดเลือกตัวแบบของวิธีการถดถอยแบบขั้นตอนและการค้นหาแบบต้องห้ามที่มีฟังก์ชันเป้าหมายเป็นค่าความคลาดเคลื่อนกําลังสองเฉลี่ยมีร้อยละของความถูกต้องใกล้เคียงกัน หากใช้วิธีการค้นหาแบบต้องห้ามที่ใช้ฟังก์ชันเป้าหมายเป็นค่าเฉลี่ยความคลาดเคลื่อนสัมบูรณ์มี ร้อยละความถูกต้องของการคัดเลือกตัวแปรเข้าสู่ตัวแบบต่ำกว่ากรณีที่ใช้ค่าความคลาดเคลื่อนกําลัง สองเฉลี่ยเล็กน้อย นอกจากนี้ร้อยละของตัวแบบที่คัดเลือกได้ถูกต้องสูงขึ้นเมื่อขนาดตัวอย่างใหญ่ ขึ้น ทั้งจากวิธีการค้นหาแบบต้องห้ามที่ใช้ฟังก์ชันเป็าหมายทั้งสองและวิธีการถดถอยแบบขั้นตอน กรณีที่มีปัญหาสหสัมพันธ์เชิงเส้นพหุวิธีการค้นหาแบบต้องห้ามที่มีฟังก์ชันเป้าหมายเป็น ค่าความคลาดเคลื่อนกําลังสองเฉลี่ยและค่าเฉลี่ยความคลาดเคลื่อนสัมบูรณ์มีร้อยละของตัวแบบที่ถูกต้องสูงกว่าวิธีการถดถอยแบบขั้นตอน นอกจากนี้พบว่าร้อยละของตัวแบบที่คัดเลือกได้ถูกต้อง สูงขึ้นเมื่อขนาดตัวอย่างใหญ่ขึ้นและใกล้เคียงกันเมื่อค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ระหว่างตัวแปรอิสระเปลี่ยนแปลงไป ในขณะที่วิธีการคัดเลือกตัวแปรโดยวิธีการถดถอยแบบขั้นตอน จะให้ค่า สัมประสิทธิ์การถดถอยของตัวแปรอิสระ มีเครื่องหมายผิดไปจากที่กําหนดในการจําลองและพบว่า ค่าสัมประสิทธ์การถดถอยของตัวแปรอิสระที่มีสหสัมพันธ์เชิงเส้นพหุกันมีค่าสูงกว่าค่าที่กําหนด ในการจําลองในทุกสถานการณ์